Και αν δεν υπήρχαν τα παραμύθια...;

Η ομολογία μίας ολοκληρωτικής κατάρρευσης δεν καταδεικνύεται από το ποσοτικό της μέγεθος μα από την ποιοτική της μεταστροφή σε κατανοήσιμα μηδενιστικά πρότυπα α-βίωτου βίου. Η επαρχιακή σφαίρα δεν έχει βοηθήσει ουδέποτε σε αυτό, μονάχα έχει συνηγορίσει αυξάνοντας τους αριθμούς και ενδυναμώνοντας ουτωτρόπως τις αυτονόητες παραφράσεις των μεγαλουπόλεων. Και αυτό η αστικοφανής βιτρίνα των επαρχιακών κοινωνιών το αποδεικνύει περίτρανα.

Η κοινή ομολογία είναι πως στην επαρχία δεν έχει επιδράσει ακόμη η τοξική μυρωδιά της παρακμάζουσας καθημερινότητας των μεγάλων πόλεων και του συσσωρευμένου πληθυσμιακού στοιχείου των αστικών τεράτων. Πράγματι όμως αυτό δεν αληθεύει. Για τον απλούστατο ερωτηματικό λόγο «από που θα παίρνουμε πλέον παραδείγματα;». Και να ένα πρώτο λάθος, αυτό του αφόρητου εγωμανούς χαρακτήρα των απέξω (από το κλεινόν άστυ). Αν ο νεοπλουτισμός μπούχτισε για κάποιες δεκαετίες στα αστικά κέντρα, στις επαρχιακές δομικές κουλτούρες αυτός διογκώθηκε, από δίπλα του και το πολιτιστικό κιτς, που φαίνεται στην απαξίωση της αρχιτεκτονικής παράδοσης, στον παρατημένο καλλιεργήσιμο χώρο, στα λούσα των πάλαι ποτέ "κατσαπλιάδων", στις αφορισμένες παραδοσιακές νοοτροπίες χάριν της θανατερής μικρο/μεγαλοαστικής ρόδας του προοδευτισμού και της ανάπτυξης.

Ένα τρανταχτό σημείο σε αυτήν την προβλέψιμη μα και αλλοπρόσαλη στην υλοποίησή της συμπεριφορά θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί πως ομολογεί το γεγονός ό,τι αγοράσαμε λάδι 1,5 δις ευρώ από τη Γερμανία (η οποία δεν έχει ούτε ένα ελαιόδεντρο) ή ότι τα φασόλια (με τα οποία φτιάχνεται η παραδοσιακή φασολάδα) εισάγονται από την Κίνα. 

Πλέον, ο επαρχιακός συμπεριφορισμός δείχνει να αιτιολογεί την κατάντια του προσεταιριζόμενος εξουσιαστικές ατάκες του στυλ "μαζί τα φάγαμε", "καταναλώναμε περισσότερα από όσα παράγαμε", "το παίζαμε έξυπνοι στους κουτόφραγκους" και άλλα συναφή. Άλλωστε, τι να συμβαίνει άραγε κάθε φορά που οι επιτίδειοι πολιτευτές του σαθρού πολιτικού κατεστημένου, οι θιασώτες τους και οι πελάτες των, κυκλοφορούν ανάμεσα στους ολοένα και περισσότερο καταπιεζόμενους από τις αποφάσεις και τα συμφωνηθέντα τους, επιβεβαιώνοντας σεαυτούς για το πολιτικό τους (πελατειακό) μέλλον; Γιατί στην επαρχία (βλ. Κόρινθο) εξουσιαζόμαστε ακόμη από τις πολυπρόσωπες λυκοφιλίες; Το έχουνε δηλώσει κατά καιρούς διάφοροι ιστότοποι (δημοσιογραφικοί και μη) πως ούμε στη μοναδική πόλη της χώρας που ο/η πολιτικός αντί να αλλάζει δρόμο για να μην βρεθεί αντιμέτωπος με τους πολίτες, οι πολίτες αλλάζουν πεζοδρόμιο για να τους χαιρετήσουν.
Η επαρχιακή πραγματικότητα της ελλαδικής επικράτειας αποτελούσε τον ουραγό των εξελίξεων και των διαδρομών της νεοελληνικής εξέλιξης και συνάμα την πλάτη της, μα και το ισχυρό της κομπόδεμα (η Κορινθία το αποδεικνύει θρασύτατα), σε πλούτο και σε ψηφοθηρικούς ώμους. Ίσως γιατί η εντύπωση ότι όλοι γνωριζόμαστε μεταξύ μας να καλύπτει επιμελλώς μέχρι στιγμής την υποδόροια οργή, από το να χαλάσει και τραυματίσει τους συντοπιτικούς δεσμούς. Ίσως από την άλλη όμως η επαρχιακή πραγματικότητα να έχει αποφασίσει πως τα προβλήματα των περιοχών με τη συσσωρευμένη πληθυσμιακή ανέχεια μετατραπούν στο μέλλον σε εργαλείο για την ανάπτυξή της (μιας και τα τελευταία στοιχεία μιλούν για επαναπατρισμό των πρώην φιλόδοξων αστών σε αριθμό που ξεπερνά τις 250.000).
Δεν είναι όμως ανθρώπινο να αναρωτιέται κανείς, που ζει στην επαρχία, τι μεγαλείο ανθρωπιάς είναι αυτό που σε οδηγεί σε δρόμους απ' όπου δίπλα σου περνά ο εκτελεστής σου και εσύ απλώς του γνέφεις ή στην καλύτερη τον κοιτάς με απαξίωση;
Είναι στιγμές μάλλον που οι άμυνες για ελευθερία και αξιοπρέπεια
αλυχτούν σαν ύαινες φυλακισμένες στα βαμβακερά τους δεσμά...
Και αυτό συνιστά υπε-ρεαλισμό!