...Δεν πρέπει να λησμονούμε την παρελθούσα(;) υγεία μας. Το πως θα την ανακτήσουμε αποτελεί ένα σοβαρό ερώτημα. Η απάντηση δεν βρίσκεται σε κανέναν τυφλοσούρτη μήτε σε κανένα εγχειρίδιο υγειονομικού προγραμματισμού. Εντοπίζεται ολούθε μας, σε κάθε στιγμή της κοινωνικής εξέλιξης. Εκεί άλλωστε εδράζεται διαρκώς μεταμορφούμενη η πολύμορφη αλήθεια του νοήματος της ζωής. Κάθε ημέρα, σε κάθε δράση και κίνησή μας. Ως κοινωνικά προϊόντα την επιβεβαιώνουμε και καθρεφτίζεται πάνω μας.
Αν το νόημα της ύπαρξης χάνεται, αυτό συμβαίνει γιατί το ιστορικό άτομο δεν διεκδικεί την ταυτότητά του. Η κοινωνικοπολιτισμική δραστηριότητα εγκιβωτίζεται σε καλούπια από προσφορές μοντέλων βίου. Με τη σειρά μας, ως κουρασμένοι διαβάτες ακολουθούμε χάρτες κατευθύνσεων, τους οποίους έχουν τυπώσει οι ιχνηλάτες της εξουσιαστικής διαδρομής. Και ράθυμοι να ανακαλύψουμε μονοπάτια αχαρτογράφητα ακολουθούμε το καρότο της υποτέλειας. Ως πότε και μέχρι πού;
Η ματαιότητα ως έννοια έχει καταδικάσει κόσμο και συνάμα έχει διασώσει αδυναμίες, οίες ψάχνουν να βρουν ένα οποιοδήποτε νόημα στο μίζερο ΕΙΝΑΙ τους. Άπαξ και ο χρόνος είναι κίνηση και στην κίνηση επαληθεύεται ο χρόνος, είναι ανόητο να αναφερόμαστε στη ματαιότητα. Τίποτα δεν επαληθεύει τη ματαιότητα, μιας και αυτή υπάρχει για να δικαιολογεί μιζέριες. Της μιζέριας αντίκρυσμα/αντίκτυπος είναι η ματαιότητα. Και όσο ανασαίνει όποιος δεν δικαιούται να μιλά για ματαιότητα. Γι' αυτήν ας μιλούν όσοι ζουν σε τέλμα και ανέγγιχτα διατηρούν σε φορμόλη τα συναισθήματα και τις συναισθήσεις των...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου