Το να δημιουργείς φαντασίες μάλλον είναι αδιέξοδος φαντασιακός διάδρομος...
το να περπατάς σε αυτον τον διάδρομο το πιθανότερο είναι να θες να χαθείς!
θέλεις όμως;
Κι αν επιθυμείς να χάνεσαι σε φανταστικές διαδρομές, ενώ περπατάς σε δρόμους ρεαλισμού, πώς θα σου φαίνονταν ένα θανατηφόρο δυστύχημα; ένα ατύχημα με τραυματίες ίσως;
"Τελικά", θα στέρξεις να προλάβεις "όλα είναι δρόμος" και θα σε διορθώσω λέγοντας: «Όλα είναι πατήματα σε διαδρομές φίλε μου...» και θα κολλήσουμε κοιτάζοντας ο ένας τον άλλο στα χείλη μας. Είναι γεγονός!
Τα απλά πράματα από απλά πράματα γεννιούνται, ε!
...τα παιδάκια (μέχρι να πεθάνουν) θα παίζουν σα μωράκια στις χιονισμένες πλαγιές των βουνών κι ο λυπητερός εαυτός τού μέλλοντος θα κατεβαίνει γοργά τις πλαγιές σαν ένας φωτεινός χιονιάς!
- «Θ' αντέξουμε το φως του;»
- «Μ' ακόμα κι ο ίσκιος του θα μας τυφλώσει!»
- «Όχι, θα φορέσουμε τα μαύρα γυαλιά της ελπίδας...»
- «Τα σπάσαμε εδώ και καιρό όμως...»
- «Και δεν ξανακολλάνε ε; Πρέπει να πάρουμε καινούρια...»
(ξαφνικά και ενώ ο φωτεινός χιονιάς μοιάζει να καταρρέει πάνω μας, σταματά από μία παιδική ευχή: «Να πω τι θέλω για φέτος;»)
Δύο ζευγάρια παιδικές ματιές περιμένουν μόνες τους σε ένα σκαμπό. Δύο παιδικές μορφές κάθονται ήδη γερασμένες σε σκαμπό, θέλουν παρέα...και στις δύο περιπτώσεις!
Μοιάζω καπνισμένος μα είμαι φαντασμένος, γιατί καπνίζοντας βλέπω και παρατηρώ ονειρώδεις αντιστίξεις αλήθειας και ονείρου...
Χαμογελώ με τα δύο παιδάκια και δεν με νοιάζει η ηλικία τους. Ούτε η δική μου, γιατί δεν την αποδέχομαι. Καμία ηλικία δεν μου είναι αποδεκτή, γιατί απλούστατα με τις ηλικίες έχω ήδη σκοτώσει ανθρώπινες αναμνήσεις...
-"Έχω δύο ώρες διορία..."
- "Από πού;"
-"Από κάπου θαρρώ...δεν ξέρω όμως στα σίγουρα..."
-"Κι αν προφτάσεις και αν πάλι όχι, τί θα γίνει;"
-"Θέλω δε θέλω ο χρόνος θα αποφασίσει..."
-"Στα ψέμματα ή στ' αλήθεια;"
Και θα σε ρωτήσω μικρούλη που δεν βολεύεσαι στο σκαμπό σου:«Τι απ' όλα θες: Όλα ή να θες;»
-«Δεν θέλω να' χω αν δεν μπορώ...!»
-«Μπορείς ή δεν μπορείς, θε να' χεις για να ονειρευτείς...»
Και η κατρακύλα ξεκίνησε, τα ματάκια των παιδιών κλείνουν από κούραση και ο φωτεινός χιονιάς κυλάει από υποχρέωση. Τα χωριά κοιμούνται στις αγκαλιές των χιονισμένων ελατόδασων και οι αρκούδες αγκαλιάζουν τα μωρά τους.
Ο χιονιάς δεν είναι φονικός - είναι ο φωτεινός χιονιάς...
Και τα αθώα μικρά βρώμικα δοντάκια αντανακλούν στο φως, ένα φως απαστράπτον και κάτι δοντάκια ασυγκράτητης αθωότητας μου δείχνουν φως στο σκοτάδι της περιέργειας...
Είμαι περίεργος γιατί απλώς δεν τα ξέρω κι όλα! Υπάρχει κανείς που...;
"Κανείς δεν υπάρχει που...", σταματώ και ξανασκέφτομαι...: πώς για να υπάρχουν τόσοι που..., θά' ναι άλλοι τόσοι που ήδη..."Τί;"
-"Τί;"
-"Τι και ποιά η απορία; Πολλές ή μία;"
Το παιχνίδι θέλει παίκτες πολλούς, από μόνοι τους όλοι είναι μόνοι και μόνον μία τραγωδία συμφωνιών μάς πάει στο προκείμενο. "Και ποιό είναι αυτό;"
-"Μα όλοι μας, καθείς και καθεμιά μονάχος του"
-"Και ποια η τραγωδία;"
-"Μα ότι όλοι/όλες συμφωνούμε...!!!"
Και από' κεί ξεκινάει η τραγωδία όπως ανέφερε ο Αθάνατος και καταλήγει στη μεγαλύτερη πουτάνα που είναι η ζωή σου, η ζωή μου, η ζωή μας!
-"Και γιατί βρίζεις;"
-"Γιατί αισθάνομαι έτοιμος να προσευχηθώ και μία βλασφήμια είναι μία αντίστροφη προσευχή, όπως έλεγε και ο μεγάλος Baudelaire"...
και να σιγά-σιγά...
η σκοτεινή κατρακύλα του φωτεινού χιονιά, μάς σβήνει τις λάμπες και τρέχουμε να προμηθευτούμε φως και ενέργεια
-"Από πού;"
-"Προφταίνουμε;"
-"Ε, ο χρόνος δεν φάνηκε και σκοτείνιασε την εκκλησία"
-"Μη λες αηδίες! Ο χρόνος ήρθε κι έφυγε η θρησκεία..."
-"Μα..."
-"Δεν έχει μα..."
-"Προσβλητικό για κάποιον να χάνει λόγω χρόνου!"
-"Πιο προσβλητικό είναι κάποιος να με εκβιάζει με χρόνο!"
-«Για να επιστρέψω: τί προσδοκούμε, χρόνο;»
-«Χρόνο ή προσδοκούμε τις ευκαιρίες του; Γιατί αν είναι μόνον για τις ευκαιρίες από τούτες έχω πόσες... »
-«Πόσες;»
-«Όσες δεν μπορώ να λογαριάσω... Και αν μου πας κόντρα θα σε ρωτήσω ένα πράμα: Πόσο κάνουν 2 έλατα μαζί;»
(νεκρική η παύση ή αλλιώς απορία ηλιθίου)
-«Πόσο;»
Τελικά το να δημιουργείς φαντασίες μάλλον είναι αδιέξοδος φαντασιακός δρόμος! Και ναι είναι, αφού τόσα θα πεις και τόσα λίγα θα κάνεις...ενώ θα κάνεις τόσα βήματα μαζί μου έξω από αυτά
-"Από ποιά" θα απορείς και θα σου απαντώ κάθε τόσο και λιγάκι "Από όσα θα μπορείς να υπολογίσεις"...Αλήθεια, πόσα μπορείς να υπολογίσεις;
Όμως θα πιω την τελευταία γουλιά για να σου πω τα εξής:
- Και τρύπια να' χω παπούτσια περπατώ...
- Και τρύπια γάντια να φορώ θα σ' ακουμπώ...
- Και με τα σκασμένα χείλη μου εσένα θα φιλώ...
- Και αν δεν θες θα προσπαθώ...
- Γιατί αν δεν θες, θέλω δε θέλω κάποτε θα δω...!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου