Έμετος μονολογεί...(συνεχίζοντας)

Εντάξει, μια κουβέντα είπαμε όχι ότι φτάσαμε και στο τέλος! 

Σας εξέθεσα τι επιχειρώ να κάνω αυτή τη στιγμή-εδώ και κάμποσες γραμμές-μέσα από αυτό το λογύδριο: θέλω να καταλήξω σιγά σιγά και μεθοδολογικά στο ποθητό. Να επανασυντάξω ή καλύτερα να ανασυντάξω, μιας και φέρω τον τίτλο ενός επιστημονικού ασύληπτου συμβάντος, την πρότερη ζωή μου...κατά το δοκούν θα επιθυμούσα μιας και είναι δυνατόν, για 'με!!! 

Είπαμε όμως: Επιπόλαιος ο ανυπόμονος...

Σας έλεγα, λοιπόν και παραφέρθηκα, πως είμαι και εγώ σαν ένας κάποιων εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων σε αυτόν τον πλανήτη.

Την όγδοη ημέρα χωρίς καμία βοήθεια νευρολόγου και παθολόγου, ζήτησα από την ιδιαιτέρα μου να μου φέρει κάτι από γραπτό λόγο, σκοπώντας να προσπαθήσω να εξωτερικεύσω τις σκέψεις μου. Και όσες κουτσές και αμυδρές παραμένουν μέχρι και τώρα, η αλήθεια είναι, τις αφήνω στην ησυχία τους.

Δεν είχα πιεί ούτε ένα ποτήρι φυσικού χυμού και ανοίγοντας τα μάτια μου θόλωσαν οι κόρες τους και μία ριπή εκτυφλωτικού ασπρόμαυρου φόντου διαπέρασε το εσωτερικό των κλειστών μου βλεφάρων, καθηλώνοντάς τα αν και κλειστά. Η νοσοκόμα ένοιωσε ευθύς με μία ματία της ακοής της την κατάσταση και..., 

όπως σας είπα, 

είναι αυτές που δε λησμονείς, οι χειρότερες δηλαδή των γυναικών, 

άνοιξε ένα από τα συρτάρια του σεκρετέρ (sigrium: το γραφείο, λατινιστί). Είχαν να ανασάνουν αέρα αρκετές ημέρες και αποκάλυψαν τη δίψα τους με ένα δώρο, σε μένα πρωτίστως και γι' αυτήν ακολούθως. Άστραψε μέσα από το ευκαιριακό λησμονηθέν έρεβος του συρταριού το σημειωματάριο της τρέχουσας χρονιάς. 

Το ποδάρι του διαόλου τελικά δεν φτάνει παντού-Είναι παντού! Κατακλυζόμαστε απειλητικά από απειράριθμα ζεύγη διαολοποδαριών, κάθε που βγαίνουμε σε επαφή με τον κόσμο. 

Είχα ξεκινήσει μία αυτοβιογραφία, για την οποία και ευελπιστούσα να μοιράζονταν την ώρα της ταφής μου σε ηλεκτρονική μορφή, σε κάθε παρευρισκόμενο. Για δες πλάκα, που θα είχα κάνει ώρες νωρίτερα εγώ!!!

Βλέπετε όμως, το αναπάντεχο παραμένει ως αναπάντεχο καθότι ουδείς γνωρίζει το χρονικό σημείο εκκίνησής του και τη διάθεση που θα έχει ο δέκτης του. Έγραφα λοιπόν:

   

«Απλός και απέρριτος λοιπόν, και αυτό είναι το μεγάλο μου ατού, καθώς το διαφορετικό του εκλεπτυσμένου και του εκκεντρικού ή ακόμα και του επιμμελώς στημένου αγγίζει περισσότερο στη διαφορετικότητα και το αξιοπρόσεκτο...ασχέτως αν εμένα δεν με κοιτά κανείς παρά απορίες βλεμμάτων χτυπάνε την κορμοστασία μου συχνά πυκνά...είμαι και 1 μέτρο και περήφανα 30 εκατοστά! Μην προτρέχετε και προπαντώς μην είστε επιπόλαιοι. Μην με αναγκάζετε να επαναλαμβάνομαι.

Ανακαλέστε στη μνήμη σας κάποιους από τους ‘‘σπουδαίους’‘ της ιστορίας: αχά, καλά το πάτε, Ναπολέοντας, Χριστός, Ροβεσπιέρος, Αλέξανδρος, Έρωτας, Σωκράτης, Καραϊσκάκης και ο κατάλογος σαν το κωλόχαρτο του Κέρουακ.»

Δεν συνεχίζω ως εκ τούτου για να μη σας θίξω, και έχω τόσα πολλά να πω που όσα αυτιά άλλο τόση και η ευθύνη των λόγων καθενός/μιάς.

Όμως θα έχετε καταλάβει εξαιτίας της εξομολογητικής μου ντροπαλότητάς από τη μία και του καταιγιστικού μου λόγου από την άλλη πως αποτελώ ένα κομμάτι της ιστορίας της ασχήμιας του Umberto Eco. 

Ψηλός, 1 μέτρο και 30 εκατοστά όπως σας είπα, με ένα κάθε άλλο από καταφρονεμένο βλέμμα και αυτό γιατί το πηγούνι μου είναι μυτερό και άκαμπτο, μυώδες και γενειοφόρο και τα χείλη μου συνοδεύονται από εκ γενετής μελάνωμα που βρίσκεται στα αριστερά του κάτω χείλους μου εν είδει αριστοκρατικής όψης. Ατροφικός στο θώρακα μα η καρδιά μου έχει αποδειχτεί αρκετές φορές στον εαυτό μου καρδιά ιπποποτάμου, όπως ακριβώς και τα δάχτυλα των χεριών μου: στίβω από πορτοκάλια μέχρι και την πένα πάνω στο χαρτί και από τα ταχυδαχτυλουργικά κόλπα μέχρι τα πιο επίμονα γρανάζια και μπουλόνια... τα καταφέρνω να φαντάζουν στα ακροδάχτυλά μου σαν προεκτάσεις τους. Αν ήμουν εφοριακός θα έστοιβα δραχμές πολλές στα χέρια μου. 

Φοβού, λοιπόν του κοντούς και προσέξτε την απαξίωση στην οποία τους πνίγετε απο' κει ψηλά που θρονιάζονται τα μάτια σας και τα βλέπετε  εξ ορέων. 

Εσείς μπορεί να βλέπετε μακρύτερα και πιο αποτελεσματικά, όμως εγώ κοιτάω δίχως κόπο και πραγματικά στη βάση και στο έδαφος. Όποτε αν έχετε αμφιβολίες για το πως ζείτε, αιθεροβατώντας ή προσγειωμένα, ισορροπημένα ή παλατζάροντας μη διστάσετε και σπεύστε και ρωτήστε τους κοντούς, κάτι θα ξέρουν με το πιο εμπεριστατωμένο τους μάτι από τη ψηλότερη λόξα των επάλξεών σας...

Όχι, όχι, όχι καλοί μου και αγαπητές μου, δεν υπερθεματίζω τις αδυναμίες μου και την καχεκτικότητά μου σε βάρος της φυσιολογικής σας σωματοδομής και πνευματικότητας! Πώς θα μπορούσε άλλωστε ένας μη πλήρης άνθρωπος να αντιμετωπίζει το κόσμο γύρω του με κριτήρια υγιούς, κατά τα άλλα, ατόμου; Ρητορική ερώτηση ήταν και όπως παρατηρώ, όμορφα επιστρέφει η μετωπική σας προσωπίδα! 

Σας έλεγα όμως για την όψη μου: «Τι μάτια είναι αυτά!» έχω εισπράξει ως επιφωνήματα συνοδευόμενα από σειρά συμφώνων και ματιές έτοιμες να απλώσουν τις γλώσσες τους πάνω μου και να με πνίξουν, ουκ ολίγες φορές. Δεν σας ειρωνεύομαι, απλώς άδικο δεν είναι να μην έχω κάτι και εγώ από τον κόσμο της ομορφιάς σας, ούτως ώστε να μπορώ να μειώνω τη σωματική μου ρυπαρότητα; 

Μέση κομψή σχεδόν δαχτυλιδένια, 

Μα μη γλείφεστε κύριοί μου και εσείς αχόρταγες μαιτρέσσες. Προτού αγχωθείτε για το σινιάλο εκκίνησης, μάθετε πως να συμπεριφέρεστε με απαλότητα και χάδια στις ευαίσθητες καταστάσεις. 

Τα δύο μου ποδάρια ισχνά καθώς φαίνονται το ίδιο ατσούμπαλα μετακινούνται το ένα μετά το άλλο και με πάνε, συνήθως όπου θέλω εγώ, αλλά υπάρχουν και στιγμές κατά τις οποίες αφήνομαι στη σιγουριά τους και με πάνε, όπως τα ζευγάρια πέλματα των νυκτιπαταιπλαγίων. 

Θα σας έλεγα κι άλλα τέτοια χαριτωμένα, μα για να με καταλάβετε θα πρέπει διαρκώς να υπενθυμίζετε στον εαυτό σας πως μία ερωτική επιστολή σε κάποιον αποδέκτη ή μια δεσποινίδα θα στέφοταν με απόλυτη αποτυχία, γιατί το ζουμί είναι να καταφέρει ο αποστολέας να μεταδώσει στο δέκτη την διάθεσή του για ολοκληρωτικά πράγματα μαζί του. 

Ε! λοιπόν, εγώ έχω σκοπό, μέσα από τις γραμμές αυτές να συγκινηθώ με το πόσο αρεστός μπορώ να γίνω! 

Δεν κατάλαβα! 

Περιγελάτε το στόχο της κατάθεσής μου; 

Κοιτάτε κι άλλο την τηλεόραση μεσιέ και αφήστε με εμένα να με συναρπάζω μιλώντας για εμένα σε εμένα. 

Παρακαλώ μανταμ, συνεχίστε το φυλλομέτρημα του γνωστού κοσμοπολίτικου περιοδικού και κατόπιν εμπεριστατωμένης ανάγνωσης σάς προκαλώ να υποκριθείτε σαλόνια και μπάνια, υπνοδωμάτια και κουζίνες σαν όλες αυτές που ποτέ δεν θα είχατε, ακόμη και σαν ιδέα. 

Κύριοι, εμπρος, φορέστε τα καλά σας κοστούμια τα μεταξένια υποκάμισά σας με τα χρυσοποίκιλτά σας ελεφαντάκια για μανικετόκουμπα...

Εμ, βέβαια, αφήστε τον σπιθαμή άνθρωπο με την ενοχλητική του λάγνα αντιμετώπιση απέναντι στον εαυτό του και ας τρέξουμε σύντροφοι άνδρες να βαφτίσουμε εκ νέου τη φυσιογνωμία μας μέσα από την τηλεόραση. Γυναίκες και νοικοκυρές κάθε κλάδου, αφήστε για λίγο τα κουτσούβελα στις μητέρες σας και πάμε -πάμε, τα μαγαζιά κλείνουν και πλέον δεν υπάρχουν βρεφονηπιακοί σταθμοί για να μας ξεκουράσουν από το προιόν του έρωτά μας...

Τι να σας πως, για να γλυκάνω κάπως τα χειλάκια σας από τα νεύρα και την οργή στην οποία τα εξωθώ. Μάθετε σας παρακαλώ να περιβάλλετε ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ με συμπάθεια όποιον προβληματικό (λέτε εσείς)- διαφορετικό (λέω εγώ) στο σώμα και το πνεύμα συνάνθρωπό σας αντί να συνεχίζετε να τον χρησιμοποιείτε μην ξέροντας πως να καταναλώσετε την ισορροπία, η οποία και σας χαρακτηρίζει. Αληθεύει πως ο άνθρωπος εφηύρε την ασχήμια και την ομορφιά όχι για να επαληθεύσει τη φυσική απόδειξη της δράσης και της αντίδρασης μα για να απολαύσει πραγμοποιώντας την προκατάλλειψή του απέναντι στη διαφορετικότητα. Δημιούργησε ιδανικούς σωματότυπους και διαβάθμισε την εμφάνιση, απαξιώνοντας κατ' αυτόν τον τρόπο την μοναδικότητα των ματιών μου πάνω σου και των δικών σου πάνω μου. 

Και ξεχάσαμε ότι ο Φουκώ  μιλούσε για την τρέλα που βασίζεται στα δικαιώματά σου, αν δεν απατώμαι...

Αν και 89 ετών και τέσσερις εβδομάδες από εγκεφαλική περιπέτεια (την ονομάζουν κάποιοι, εγώ πάλι τυχαίο γεγονός εξαιτίας εγκεφαλικής σύγχυσης) όπως θα έχετε παρατηρήσει χαίρω άκρας τυπικότητας στο λόγο μου και σταθερότητας αναφορικά στα σχόλια μου. Ο θυμόσοφος λαός της χώρας που γεννήθηκα και μεγάλωσα δίχως να την οικειοποιούμαι πατριωτικά, λέει πως "την αλήθεια τη μαθαίνει κανείς από μωρό και από μωρό" και'γω όπως θα έχετε ήδη καταλάβει είμαι ένα εκβιαστικά μεταμορφωμένο μωρό...

Άμα την ολοκλήρωση της πρώτης εβδομάδας μετά τη σύγχιση που γνώρισε ο εγκέφαλός μου και καθώς βρισκόμουν κλινήρης συνοδεία της ιδιαιτέρας μου αδελφής, εξέπληξα ακόμη μία φορά τον επιστημονικό και δη νευροχειρουργικό κλάδο ζητώντας το αγαπημένο μου ουΐσκι: Haig σκέτο, δίχως νερό και χωρίς πάγο!

Σχεδιάστε στο μυαλό σας το είδωλο της νοσοκόμας στο άκουσμα μου να της προτείνω να μου προσφέρει ένα Haig σκέτο, δίχως νερό και χωρίς πάγο...πολύ σωστά! 

Δεν θα το έλεγα όμως...

Η αντίδρασή της ήταν ακαριαία...με ένα συνωμοτικό μειδίαμα έκανε μία στροφή μπαλαρίνας και ξεχύθηκε απαλά προς το σαλόνι, δύο πόρτες από το υπνοδωμάτιό μου. Επέστρεψε, μέσα σε τρία λεπτά με δύο χαμηλά ποτήρια γεμάτα ουΐσκι. Μία σταγόνα μόλις που ξεθύμαινε φευγαλέα και διακριτικά από το κάτω χείλος της προς το τροφαντό της προγούλι. Ξέρετε κάποιες γυναίκες δεν λησμονιούνται ποτέ...και αυτές είναι οι χειρότερες, να το ξέρετε αυτό!

-«Τη συμπάθειά σας αν σας φαίνομαι αγενής», μου είπε κάπως ντροπαλά, «μα το συγκεκριμένο ουΐσκι με έχει εμπνεύσει με τις πλέον μεθυστικά νηφάλιες στιγμές της ζωής μου ως νοσοκόμα. Αναφέρομαι στις περιπτώσεις ασθενών που στέκονται απέναντι στη βοήθεια που τους παρέχω άκρως κυνικοί και εξουσιαστικοί. Σε πολλές περιπτώσεις απλώνουν και τα ατροφικά τους χέρια μήπως και καταλάβουν τίποτα από την επαφή τους με τα οπίσθιά μου. Μάταια όμως, γιατί αν έχετε παρατηρήσει, οι γλουτοί μου, δεν είναι επιπόλαιοι στην όψη ούτε ατάραχοι στο περπάτημα!!!αν εννοείται τι εννοώ κύριε...»

Ομολογώ ότι κόνταψα να σαστίσω ξεχνώντας ό,τι είχα ανακτήσει μέχρι στιγμής. Όχι όμως, το ενδιαφέρον που μου γεννήθηκε γι' αυτήν την ιδιαιτέρα νοσοκόμα σάστισε απέναντι στην ατυχή στιγμή του εγκεφαλικού και φάνηκε σαν να θέλησε να με ανταμείψει για το υπεραιωνόβιο κάλλος που εξέπεμπα...
Αρκετά όμως με τα δικά μου...νοιώθω πως κουράζομαι ολοένα και πιο πολύ σήμερα.
Λέω να κοιμηθώ.
Αν ξυπνήσω και έχετε όρεξη θα συνεχίσω την εμπειρία μου...
Αν θυμηθώ να ξυπνήσω και αν έχετε όρεξη!
Καλή σας τύχη...!