Αποβραδίς στον κήπο του καλού και του κακού,
Ο Μανής κοντοστέκεται στο μεταίχμιο μεσάνυχτων και δειλινού.
Απλώνει τα χέρια του σε διάταση
Και νιώθει την διαφορά των οριζόντων σαν θεία έκσταση.
Ένα γεγονός παραπέρα κουλουριάζει από τα χτυπήματα
Των –ισμών και των διανοουμένων,
Και φτύνει χολή και αίμα από τα ραπίσματα
Και από κάθε λογής κακουργίες των υπολογισμών.
Ο Pavese πέθανε, ο Pavese ζει...
Ο Pessoa πέθανε, ο Pessoa ζει...
Ο Adorno πέθανε, ο Adorno ζει...
Οι αμαρτωλοί απανταχού της γης μεθοκοπούν και σκέφτονται,
Τα χελιδόνια που περπατάνε και τα γουρούνια που ίπτανται.
Οι χειραψίες και τα νεύματα αράζουν πλάι σε τύπους
Και οι ματιές και τα χαμόγελα συνθλίβονται στους τοίχους.
Μια μετάφραση ίσως και να αποδειχτεί επαρκής,
Μια κατανόηση να σέρνεται αλυσοδεμένη.
Το χάδι είναι το μελαγχολικό μεγαλείο της επαφής
Και η αλήθεια πάντοτε βρίσκεται αναστατωμένη.
Ο Heinrich von Kleist πέθανε, ο Heinrich von Kleist ζει...
Ο Kerouak πέθανε, ο Kerouak ζει...
Ο Debord πέθανε, ο Debord ζει...
Ο θάνατος της ειλικρίνειας ‘επεται της αυτοκτονίας της,
Όμως η αυλαία της ύπαρξης κλείνει μόνο με αυτόν.
Ο επιθανάτιος ρόγχος εφάπτεται του κύκνειου άσματος,
Όμως αυτός έχει το πασαπόρτο στην ανυπαρξία.
Η ζωή είναι ο σαδισμός του θανάτου και
Αυτός η απόδειξή της...
Τιμή στους νεκρούς που δεν πληρώσανε νόμισμα στην βάρκα του χάρου,
Μα και εκεί προτίμησαν να φτάσουν κολυμπώντας...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου