…λέει ότι είναι νύχτα και πως κάπου σε κάποια πόλη, κάποιος δεν μπορεί να κλείσει μάτι· ένα κορμί πάνω στο κρεβάτι του επιδίδεται σε σπασμωδικές κινήσεις σαν να θέλει να ξεφύγει από κίνδυνο αναπόφευκτο· ο άνεμος μοναχός του στα στενά και στους δρόμους της πόλης σφυρίζει οργισμένος οκτάβες, μετατρέποντας το νανούρισμα του Μπερλιόζ στα ‹‹νυχτερινά» σε έξαλλες κραυγές χωρίς φωνήεντα. Το κορμί ιδρώνει ,καθώς τα αισθητήριά του δεν έχουν σιγήσει για την βραδινή ανάπαυλα· επιφωνήματα, μέσα στο σκοτεινό δωμάτιο, ξεφεύγουν από τους γεμάτους πνεύμονές του και τα χέρια του τραβάνε τα σκεπάσματα, τα πόδια του προσπαθούν να απαγκιστρωθούν από το στρώμα και τα ακροδάχτυλά του βυθίζονται ακαριαία στα κενά από τον τοίχο, μήπως και κρατηθεί σώος μέσα από το παραλήρημά του. μεταξύ ξύπνιου και ύπνου, ο άνθρωπος φαντάζεται πως βρίσκεται ανάσκελα μέσα σε μια θάλασσα ήρεμη, η οποία κάμποση ώρα τώρα έχει φουσκώσει και τα μάγουλά της έχουν γίνει μαύρα· έχει νυχτώσει και πλέον η αγαλλίαση του μπάνιου του μετατρέπεται ακαριαία σε επίπονη προσπάθεια επιβίωσης· τα αλμυρά χάδια μεγαλώνουν και σαν σφιχταγκαλιάσματα ασφυκτικά τον περικυκλώνουν, με σκοπό την δολοφονία. Τα σάλια του πάνω στις γνάθους του είναι το νερό που καταφέρνει να απομακρύνει από το στόμα του για να μην πνιγεί. Οι μαύρες θαλάσσιες αγκαλιές με κάποιο υπόκωφο βόμβο της παρουσίας τους τον βυθίζουν στην έντασή τους και ο ίδιος καταφέρνει ματαιόδοξα να αναδυθεί αρκετές φορές· η πάλη του στρώματος και του σώματος, χεριών-ποδιών και σεντονιών κορυφώνεται σε σημείο μανίας· σχιζοφρενής η μάχη μέσα σε παραλήρημα…
Ο πρωταγωνιστής αισθάνεται τις δυνάμεις του να αυτομολούν συμμαχώντας με κάποιο πεπρωμένο-σφετεριστή της ελπίδας του για επιβίωση μέσα στην θάλασσα· τεράστια κύματα τον καθαρίζουν βίαια από τις αλμυρές ακαθαρσίες τους και το κορμί στο κρεβάτι αποκτά μια πρωτοφανή ελασματικότητα.Ένα υπέρογκο κύμα σπρώχνει το θύμα να κραυγάσει αλυτρωτικά τον ερχομό της ανυπαρξίας του· άναρχα επιφωνήματα ξεπηδούν από ένα ιδρωμένο κεφάλι ενός σώματος, που πετάχτηκε στον ύπνο του μέσα από έναν ακατάσχετο σωρό ρουχισμού και σκεπασμάτων σχηματίζοντας εξαπίνης μια ανθρώπινη ορθή γωνία.
Την ίδια στιγμή ο αέρας κοπάζει έξω από το παράθυρό του δίνοντας την θέση του στο εσωτερικό του δωματίου, που κυριαρχείται από εύηχες ασθματικές ανάσες, από ξεραμένα χείλη και λαιμό ,βρεγμένα όμως ρούχα και πρόσωπο· η κόπωση τιτλοφορεί την μόλις αφύσικη σωτηρία του…ο άνθρωπος της ιστορίας μας, έχει μάτια ορθάνοικτα ,μα δεν συνειδητοποιεί το παρόν του χωροχρόνου στο οποίο βρίσκεται· λογικό…
Σηκώνεται από το κρεβάτι του, ξύνει τον κώλο του και αρχίζει να βηματίζει με συγκεκριμένη ασυνειδητότητα ωσάν υπνοβάτης∙ δεν είναι όμως…απλά έχει καταλαγιάσει, προς στιγμήν, η θαλασσοταραχή…στον, χωρίς συγκεκριμένη κατεύθυνση, τρεκλίζοντα βηματισμό του, παρασύρεται από υγρές κουβέντες συνεχόμενες, έξω από το παράθυρό του∙ το παραλήρημα σαν άυλο ζωνάρι σφίγγοντάς τον τον παρασύρει να ανοίξει τα φύλλα∙ απειράριθμες βρόχινες στάλες ξεκρεμιούνται από τον μαύρο ουράνιο θόλο και έκπτωτες, όπως είναι, πέφτουν στο κενό ξεβγάζοντας τις βρωμιές της ασφάλτου και του προσωπείου των κτιρίων. Μόνο η πολυποίκιλη κουβέντα κυριαρχεί έξω από το σπίτι του και τίποτε άλλο∙ αρκετές στιχομυθίες ξεσκίζουν και καλύπτουν με την σοβαρότητά τους και την ένταση της χροιάς τους άλλες, συνηθισμένες σε τέτοιες περιπτώσεις∙ ημίγυμνος, όπως ξεβράστηκε παροδικά από την παραζάλη του, λυγίζει και ανεβαίνει στο περβάζι του παραθύρου κοιτάζοντας με αχανές βλέμμα σ’αυτήν την έντονη συζήτηση του καιρού∙ το κλίμα απόψε δεν έχει επιτρέψει σε κανέναν /καμία άλλον/άλλη να παρέμβει στην κουβέντα του∙ και σταγόνες συνεχίζουν να πέφτουν και ατάκες υγρές σκοντάφτουν σε στέγες και ταράτσες ή σε μπαλκόνια σπιτιών. Το κορμί ακόμα εκεί, ακούει κάποιον ήχο που τον προ(σ)καλεί να χορέψει μαζί του∙ τα μάτια του είναι ορθάνοιχτα ακόμη, κοκκινισμένα από την δύναμη με την οποία οι στάλες πέφτουν μέσα στους γυμνούς βολβούς του. Σιγά σιγά αρχίζει να τουρτουρίζει και οι πόροι του να φουσκώνουν από το κρύο∙ ο προηγούμενος ιδρώτας του μετατρέπεται σε στυφό νερό εξ ουρανού∙ και το κορμί ξαναβουτάει βίαια στην παραζάλη του, αφού η αλληγορία του νερού που πέφτει πάνω του τον καταδικάζει ξανά σε μία πάλη να ξεφύγει από τις θαλάσσιες αγκαλιές που πασχίζουν κοροϊδευτικά γύρω του να τον πνίξουν∙ με το ένα του χέρι προσπαθεί να τρίψει το ένα μάτι του και με το άλλο να κρατηθεί από την κάσα του παραθύρου!...όχι δεν έχει επίγνωση του ύψους που τον απειλεί ,μα του βάθους που θέλγει να τον καταπιεί…τα πόδια του, γυμνά, κρέμονται από το περβάζι στο κενό και χτυπάνε τον τοίχο με τις φτέρνες τους φανερώνοντας άρνηση∙ τελικά τα καταφέρνει και ο ρεαλιστικός χωρόχρονος της διάστασης του δωματίου του τον ρουφάει μέσα…πέφτοντας μέσα, ο υποσυνείδητος πόνος τον ωθεί σε μεγαλύτερη έξαρση και πλέον σθένος να σωθεί από την τρικυμμία∙ το γαντζωμένο χέρι στο έπιπλο κάτω από το παράθυρο ,προς στιγμήν ,κάποιο ξύλο χωρίς πυξίδα, πλανώμενο στο πέλαγος∙ ο σάλτος στο πάτωμα επιταχύνει τις αντιδράσεις του και μπερδεύεται στο σωρό από τα σκεπάσματα που κείτονται ολόγυρά του∙ τα κύματα ξαναφουσκώνουν τις επιθυμίες τους για να τον οικειοποιηθούν κατακτώντας τον και αυτός προσπαθώντας να τα αποδυθεί μπερδεύεται ξανά∙ σηκώνεται και ορμά με φόρα ,έτσι μπερδεμένος, προς τον τοίχο και από’ κεί σκοντάφτει στο χαλάκι μπροστά από την πόρτα .Η βροχή πέφτει ασταμάτητα…το ίδιο ασταμάτητα χορεύει και ο παλμός του…
Με ένα τελευταίο σάλτο σωριάζεται εξουθενωμένος στο κρεβάτι ,μελανιασμένος από τα βίαια χάδια του χώρου…
…παύση…
Το δειλινό, κάποιος ναυαγός ξεβράστηκε αποκαμωμένος σε αμμουδιά κάποιου ψαροχωριού…
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου