…και ο ουρανός συνεχίζει αδρά ,όπως ξεκίνησε από την πρώτη κιόλας στιγμή της ημέρας, να ξεφορτώνεται τόνους στάλες, με διαφορετική ορμή κάθε στιγμή και ένταση, ενόσω ο άνεμος κατά διαστήματα τις παρακινούσε σε αλλαγή κατεύθυνσης είτε δεξιά είτε αριστερά είτε ακόμα και μονότονα κατακόρυφα…ένα μοναδικό παράθυρο έχει τα μάτια του ανοικτά, γιατί ο ένοικός του μόλις έχει ξυπνήσει. Το δωμάτιο μυρίζει χνώτα από αλκοόλ και μια νυσταλέα διάθεση έχει καταπιάσει οτιδήποτε υπάρχει μέσα του... το κορμί χθες ήπιε πολύ και κάθε πόρος του ανασάνει θύμισες από μπύρες και τσίπουρο. Τα φύλλα των δέντρων νεύουν, καθώς οι σταγόνες από το βάρος της ποσότητάς τους τα χαϊδεύουν άλλοτε βίαια και άλλες φορές πιο ευαίσθητα…"είναι Κυριακή και επιτέλους βρέχει", σκέφτεται ο ένοικος φτιάχνοντας τον καφέ του, μην μπορώντας να αποστρέψει το βλέμμα του από την υγρή ατμόσφαιρα, που προσφέρει αφιλοκερδώς σήμερα ο καιρός. Σκέφτεται να βάλει μουσική στο μαγνητόφωνό του, μα αντίθετα, αποφασίζει να ανοίξει το παράθυρο διάπλατα, ώστε να κυριαρχήσει η φυσικότητα του ήχου σε ολόκληρο τον χώρο…
"χμ…έτσι είναι καλύτερα…", καταπίνοντας την πρώτη ζεματιστή γουλιά από το πλαστικό ποτήρι. Το δωμάτιο συνακόλουθα υποδέχεται αναντίρρητα το κρύο που επικρατεί και ο νεαρός προτιμάει να φορέσει κάτι παραπάνω από το να κλείσει το παράθυρο. Και η βροχή πέφτει… και τα μειδιάματα ευχαρίστησης διαδέχονται με γκριμάτσες το ένα μετά το άλλο στο πρόσωπό του! Είναι χειμώνας και πια αυτό προδίδεται από παντού και στο μυαλό του ατόμου χορεύει ένα κομμάτι του σπηλιά με τους κακούς σπόρους…and it ain´t gonna rain anymore...
Οι σταγόνες χτυπάνε άθελά τους πάνω στα κάγκελα και στα πλακάκια από τις βεράντες και μουσικά θέματα δίνουν την σειρά τους σε άλλα, ενώ περιστασιακά ο αέρας βάζει τους στίχους του και ο νεαρός δειλά δειλά ξεκινάει κάποιους βηματισμούς σαν σε χορό…τα μάτια του κλειστά και οι κινήσεις πλέον αποκτάνε μια σημασία ευρεσιτεχνίας…και τα λεπτά προσπερνούν το ένα το άλλο και η βροχόπτωση γίνεται ολοένα και ισχυρότερη και ο άνεμος βρυχάται με υπεροψία για τους στίχους και σιγά σιγά τα υπόλοιπα παράθυρα εξαπίνης ανοίγουν και χέρια μορφών τραβάνε τα παντζούρια κλείνοντάς τα ορμητικά, όμως ο χθεσινός μεθυσμένος ακόμα ανάμεσα στα παράθυρά του, να βρέχεται και να χορεύει όλο και περισσότερο παθιασμένα από ποτέ. Οι προηγούμενοι μορφασμοί ευτυχίας στην φάτσα του αντικαθιστούνται σταδιακά από στόμα ορθάνοικτο που βγάζει γέλιο βροντερό και ο καιρός θέλοντας να συμφωνήσει μαζί του αστράφτει και βροντάει με μεγαλύτερο πάθος θέλοντας να ικανοποιήσει στο έπακρο τον μοναδικό θιασώτη του! Η ατμόσφαιρα έχει μετατραπεί σε πραγματικό κατακλυσμό και μόνο αυτός χαίρεται μαζί της∙ το τοπίο έχει θολώσει και συμβαδίζει με το ίδιο θολωμένο του μυαλό, που προσπαθεί να ξεδιαλύνει τις χθεσινές μεθυσμένες εντυπώσεις του. Η θαμπάδα της ατμόσφαιρας, μέσα στο δωμάτιο αντικαθιστάται από τα νεφελώματα νικοτίνης, που αναδύονται από τα αποτσίγαρά του, τα οποία στέκουν το ίδιο αποχαυνωμένα από την συμπεριφορά του χρήστη τους στις επάλξεις του σταχτοδοχείου…ο λαιμός του, τραχύς λόγω έλλειψης νερού τον σπρώχνει να ανοίξει το στόμα του βγαίνοντας ολόκληρος στην βεράντα∙ τα χέρια του σε διάταση και αρχίζει να καταπίνει αρειμανίως τις άγευστες σταγόνες, που με τόση απληστία ρίχνει σήμερα ο ουρανός…
Και πίνει, πίνει, πίνει σε σημείο που κινδυνεύει να σκάσει από την ποσότητα. Κι όμως, αυτός εκεί, στέκεται με το στόμα ανοιχτό και δέχεται λαίμαργα τις μυριάδες στάλες, που του προσφέρονται, ενώ γίνεται ολοένα και πιο πολύ λούτσα. Το πάτωμα του δωματίου του έχει μετατραπεί σε μια πολύχρωμη λιμνούλα, καθώς ο αέρας, βλέποντάς τον, στρέφεται προς το μέρος του για να τον ευχαριστήσει κι άλλο. Τα βιβλία έχουν μουσκέψει και το κρεβάτι του στάζει, τα αποτσίγαρα άδοξα σβήνουν το ένα δίπλα στο άλλο κι όμως αυτός, ακόμα εκεί στην βεράντα του αχόρταγα να συνεχίζει να ξεδιψάει από το ουράνιο απόσταγμα. Πασίδηλα, ο χειμώνας σήμερα δείχνει την πιο υγρή του πλευρά…ο ορίζοντας δεν μπορεί να προσδιοριστεί, γιατί οι εικόνες, που κυριαρχούν είναι σχεδόν γκρίζες. Το πάθος του ουράνιου θόλου να στάξει έχει γίνει μανία και η παραληρηματική απάθεια του ατόμου συνεχίζεται αμείωτη. Οι κραυγές του ουρανού σχίζουν με την ένταση και την λάμψη τους αυτόν τον φυσικό καμβά και από τα μεγάφωνα της μικρής αυτής πόλης ακούγονται οι απεγνωσμένες προειδοποιήσεις του δημάρχου για ψυχραιμία και αποφυγή της εξόδου από τα σπίτια. Αυτός όμως, παραμένει στην βεράντα του, δίχως να αμύνεται…δίχως άλλο, η προστασία του δείχνει να βρίσκεται στο έλεος της ατμόσφαιρας και όχι στην απομόνωση του δωματίου του! Δειλά, τμήματα από ουράνια τόξα προβάλουν και ακαριαία εξαφανίζονται πίσω από το βαρύ και υγρό πέπλο που βαθμιαία απεκδύεται ο ουρανός…τώρα οι σταγόνες πέφτουν πιο συμπαγείς και η μουσικότητα της ατμόσφαιρας αποκτάει και κρουστά, εφόσον το χαλάζι χτυπάει παντού προκαλώντας ανακατατάξεις στις μελωδίες της στιγμής. Ο διψασμένος και βρεγμένος άνθρωπος αισθάνεται να πονάει από τα τσουχτερά αγγίγματα του χαλαζιού, ενώ το στόμα του διαρκώς γεμίζει άσπρες μπαλίτσες και αίμα από κάποιο δόντι, που δεν αντέχει την ορμητική σύγκρουση και σπάει ακαριαία…
Τα τζάμια από τα απανωτά χτυπήματα στους τοίχους σπάνε και τα θρυμματισμένα γυαλιά εκσφενδονίζονται και μερικά από αυτά, αιχμηρά όπως είναι, καρφώνονται στα υγρά ρούχα του και αίμα αρχίζει να αναβλύζει από τις τσέπες του και τον λαιμό του. Ο καιρός διατηρεί την ψυχρότητα και την έντασή του αμείωτα, εν τούτοις το κορμί δεν έχει ακόμα λυγίσει απέναντι στο σθένος του κλίματος και όντας ένας ανθρώπινος σταυρός στο μπαλκόνι, που δέχεται τα χτυπήματα του αέρα και του χαλαζιού μαζί με την βροχή, παραμένει ακέραιος σαν στήλη …
…παύση…
ξαφνικά η ταραχή αναδιπλώνεται,
η βροχή σταματάει,
ο άνεμος εξασθενεί και
στιγμιαία ανοίγει ο απέραντος ουρανός της θύελλας.
Τα υπόλοιπα παντζούρια ανοίγουν διάπλατα προκειμένου να επιβεβαιωθεί η παράδοξη και απρόσμενη ηρεμία, μα το τοπίο παραμένει ακόμα θολό, καθώς οι ανάσες του εδάφους και των δέντρων του βουνού εκπνέουν ομιχλώδη στρώματα πάχνης. Οι ένοικοι ανακουφισμένοι, προς στιγμήν, βγαίνουν στις βεράντες τους και στρέφονται, σχεδόν συγχρονισμένοι, προς τον αμίλητο ουρανό. Αυτή η ησυχία διακόπτεται αμέσως, όταν ένα βλέμμα συλλαμβάνει στο οπτικό του πεδίο τον άλικο χρωματισμό ενός μπαλκονιού και μια κραυγή τρομαγμένης έκπληξης διαπερνάει τα αυτιά των υπολοίπων…τα βλέμματα τώρα, σχεδόν συγχρονισμένα, στρέφονται προς το στόμα της κραυγής και σε κλάσματα δευτερολέπτου στο αιμάτινο, γεμάτο χαλάζι μπαλκόνι του κορμιού. Οι ανάσες κόβονται, την στιγμή που ο ανθρώπινος σταυρός λυγίζει και πέφτει στο κενό…ο σάλτος, τόσο ήσυχος και κατακόρυφος καταλήγει σε έναν υπόκωφο γδούπο…
…Την ίδια στιγμή σε κάποιο άλλο μέρος της γης, κατά την διάρκεια ενός αμείλικτου καλοκαιριού και αποπνικτικής ζέστης, ένα σώμα τινάζεται από τον εφιάλτη μιας δολοφονικής χιονοστιβάδας τουρτουρίζοντας…
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου