Διανύουμε ήδη το 2ο χρόνο εφαρμογής μίας ανάλγητης και α-ταξικής φοροεπιδρομής από τη διακυβέρνηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ.. Ουσιαστικά πρόκειται για μία επιβεβλημένη πολιτική πραξικοπηματικών κοινωνικο-οικονομικών επεμβάσεων, που στο σύνολό τους ευαγγελίζονται ως η μόνη λύση διεξόδου από τα δεινά που φέρονται να χαρακτηρίζουν τη νεοελληνική πραγματικότητα. Μόνον η αλήθεια δεν είναι αυτή όμως. Γιατί απλούστατα δεν είναι αλήθεια. Αντιθέτως, βρισκόμαστε (συλλήβδην ο ενεργός και ανενεργός κοινωνικός ιστός) στο στόχαστρο διεθνών και εθνικών αρπακτικών διαθέσεων. Ως κυβερνητική πολιτική, πλέον χαρακτηρίζονται συνολικά τα φορολογικά μέτρα (έκτακτα και μη) που υπογράφονται και αποφασίζονται από την ακραία κοινοβουλευτική ομάδα (ΠΑ.ΣΟ.Κ., ΝΔ, ΛΑ.Ο.Σ., ΔΗ.ΣΥ) δίχως να αντανακλούν την υγιή επέμβαση στα πραγματικά κακώς κείμενα της επίπλαστης νεοελληνικής κοινωνικοπολιτικής κουλτούρας.
Το στρεβλό υλικό της επιτιθέμενης πολιτικής απέναντι στη συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου δύναται να χαρακτηριστεί από την αδηφάγο διάθεση εθνικών και διεθνών κέντρων λήψης αποφάσεων (συνεπώς και διαχειριστών του βίου μας), η οποία συγκεντρώνει τις ορέξεις του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος και μεταφράζεται σε εξοντωτικά/δολοφονικά μέτρα που λαμβάνονται για εμάς χωρίς εμάς. ΕΚΤ, ΔΝΤ, ΕΕ, ΤτΕ, διεθνή χρηματοπιστωτικά λόμπυ, η ντόπια κυβέρνηση με την αγαστή συνεργασία της αξιωματικής αντιπολίτευσης και φιλελεύθερων άλλων αντιδραστικών κομμάτων, οι ντόπιοι "καρχαρίες" αποτελούν τις προσωποποιήσεις των επιθέσεων στον ελληνικό λαό και όχι μόνον. Σε αυτές θα πρέπει να προσθέσουμε,-πέραν των θιασωτών της αντίδρασης και των κλακαδόρων της εξουσιαστικής διάθεσης- τους προνομιούχους εφοπλιστές, τους μεγαλοεπιχειρηματίες των ΜΜΕξημέρωσης, την Εκκλησία της Ελλάδος και το ποσοστό εκείνο των αμετανόητων ακόλουθων, που δημοσκοπικά συντηρούν το "παραπαίον" εγχώριο πολιτικό σύστημα. Πασιφανώς, και τα δύο μέτωπα (επιτιθέμενοι - αμυνόμενοι) είναι πολύπλευρα.
Παρατηρώντας τις φοροεξελίξεις και τις προειλημένες αποφάσεις, αναφορικά σε μισθούς/συντάξεις/ασφαλιστικά ταμεία/εκπαιδευτικό σύστημα/γεωργία/υγειονομικό σύστημα κοκ, αναμένει κανείς να σκάσει μία οργή μεγατόνων από πλευράς μή προνομιούχων. Κάποιοι υποστηρίζουν πως μέσω αυτής της υπομονετικής απάθειας απέναντι στο βιασμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας (και όχι μόνον μιας και το ζητούμενο είναι πρωτίστως κοινωνικό) αναδύεται μία δυνητική υπεράσπιση τών όποιων εναπομείναντων δημοκρατικών κεκτημένων και της δημοκρατίας, εν γένει. Ας θέσουμε ένα ρητορικό ερώτημα σε αυτό το σημείο: Επικαλουμαστε τα δημοκρατικά ένστικτα, οπόταν αυτά εξαφανίζονται ή απειλούνται; Γιατί προσωπικά δεν θυμάμαι ούτε μία μέρα που αυτά να μην έχουν καταπατηθεί...
Μάς έχουν καλουπώσει σε μία κατάσταση, την οποία βαφτίζουν ελληνική χρεοκοπία, δίχως όμως να έχει χαρακτήρα ελληνικό. Ο λόγος είναι απλός: οι τραπεζίτες, τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, οι οίκοι αξιολόγησης, οι δημιουργοί της μετανεωτερικής οικονομικής ανθρωποκοινωνίας δεν αναγνωρίζονται από εθνικά στοιχεία, τουναντίον αναγνωρίζονται από τις παγκοσμιοποιημένες τους ορέξεις. Σε ένα παγκοσμιοποιημένο παιχνίδι αγοράς επιβιώνουμε! Και σε αυτό το παιχνίδι αυξάνονται οι παίκτες και ταυτόχρονα καταρρέουν τα κοινωνικά δεδομένα. Ίσως αν περισσότερος κόσμος συνειδητοποιούσε τη ζωτική σημασία που συγκεντρώνει η καταστροφή των κέντρων διαχείρησης του βίου μας, όπως για παράδειγμα ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου (όπου ενετάχθη και ο κώδικας Αλιμεντάριους, που αφορά τις διατροφικές επιβολές), το χρηματιστήριο τροφίμων (Σικάγο), τα αυτοσαρκαστικά πρωτόκολα (βλ. Κιότο), οι ανέξοδες συνθήκες (βλ. Κοπενχάγης), ίσως τότε να αποκτούσαμε τη δυνατότητα να καλλιεργήσουμε το δέντρο της γνώσης.
.......-...............-...............-............-.............-...............-..............-...............-.............-.......
Ακόμη και ο πλέον αδαής αναγνωρίζει στοιχεία της πραγματικότητας, όποτε βρίσκεται αντιμέτωπος με αριθμούς. Η στοχευμένη κατηφόρα των μισθών, η μακαριότητα των συντάξεων σε αναντιστοιχία με τους φρενήρεις ρυθμούς της πλαστής αύξησης του εξωτερικού χρέους και του δημόσιου ελλείμματος συνυπογράφουν τις απάνθρωπες αξουσιαστικές απόπειρες υποβάθμισης της αξιοπρέπειας και του βιοτικού επιπέδου του εγχώριου (και όχι μόνον) πληθυσμού.
Ταυτόχρονα, όλοι μιλούν για παρακμή του πολιτικού κατεστημένου συστήματος, ακόμη και οι πολιτικοί του εκπρόσωποι και οι διαχειριστές του. Εδώ εντοπίζεται και η ειρωνία με την οποία έχει ντυθεί ο Νεοέλληνας και μέσω της οποίας επιδεικνύει την υποτιθέμενη ανοχή του στις ποικίλες ανατροπές του βίου του. Αν είμαστε λοιπόν όλοι θύματα του κακού μας εαυτού, όπως προτείνεται από τους εξουσιαστές, γιατί τότε δεν έχουμε πληγεί όλοι το ίδιο; Ή μήπως υπάρχουν κακοί και κακοί εαυτοί; Αποτελεί την αίσχιστη κοινωνικοπολιτική συμπεριφορά, κάθε βιαστής να παρουσιάζεται ως θύμα, όποιος εκτελεστής να μιλάει σαν δολοφονημένος και κάθε δήμιος να μιλάει μέσα από το κεφάλι που βρίσκεται στην κόψη της γκιλοτίνας. Και συνεχίζονται να λαμβάνονται μέτρα δίχως τη συγκατάθεσή μας. Ε, λοιπόν ο χαμένος τα παίρνει όλα και δεν έχει τίποτα να χάσει.
Είναι γεγονός πως τα πραμύθια αρέσουν στον πραγματικό τους πρωταγωνιστή, ήτοι το λαό. Όμως ποιός τα γράφει και τα σκηνοθετεί; Μήπως έχει φτάσει η στιγμή να εξεγερθούν οι κομπάρσοι αυτής της κακόγουστης ταινίας βωβού κινηματογράφου και να διεκδικήσουν τον ήχο στο δικό τους σενάριο; Ναι, γιατί ο αμαθής δεν αποκτάει γνώση μέσω της κατευθυνόμενης πληροφόρησης, τουναντίον διά της αυτομόρφωσης. Και τι σημαίνει αυτομόρφωση; Αδιαμεσολάβητη διαχείριση και κατάκτηση της πληροφορίας. Δηλαδή, όπως το τραγούδησαν και οι Ωχρά Σπειροχαίτη, «σχολεία στη φωτιά- βιβλία στον αέρα...». Αλλά θα μου πεις, εδώ που έχουμε φτάσει αποδίδουμε μεγαλύτερη βαρύτητα στο δείκτη άυλων μετοχών και στις συναλλαγματικές ισοτιμίες, ενώ την ίδια στιγμή προσπερνάμε έννοιες και όρους που αναφέρονται στο "ανθρώπινο δυναμικό", στο "εμπόριο ελπίδων", στο "ηθικώς επιχειρείν" και όσα ακόμη ψιλά γράμματα για τους λογής εξουσιαστές και βαριές κουβέντες για εμάς!
Ως εδώ λοιπόν και όχι παραπέρα.
Τα στοιχεία της πραγματικής οικονομίας και της κοινωνικής ανισορροπίας ομολογούν το αυτονόητο: «ΟΧΙ ΑΛΛΟΥΣ ΜΕΣΑΖΟΝΤΕΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ»
Προφανώς, στα δεδομένα της χώρας που ζούμε και αναπνέουμε, η παραίτηση με επακόλουθη τη μεσολάβηση αναγράφονται δεκάδες χρόνια τώρα με κεφαλαία γράμματα. Ως συνακόλουθο αποτέλεσμα ζούμε καταστάσεις που δημιουργούνται από αποφάσεις που έχουν ληφθεί για το κοινωνικό σύνολο, με μοναδική ενεργή (;) του συμμετοχή την προσέλευσή του στις κάλπες. Αλήθεια: Από πότε η ενεργής συμμετοχή στη διαμόρφωση των κοινών αρχίζει και ολοκληρώνεται μέσω της συμμετοχής στις εκλογικές χαραμάδες; Από πότε η φράση «συμμετέχω ενεργά κοινωνικά» πραγματώνεται με συγκεκριμένους σταυρούς σε συγκεκριμένα πρόσωπα;
Λέμε πως το πολίτευμα της Ελλάδας είναι η προεδρευόμενη κοινοβουλςυτική δημοκρατία, ήτοι δύο επιθετικοί προσδιορισμοί σε μία απούσα δημοκρατία. Το αποτέλεσμα λοιπόν, είναι μία προεδρευόμενη κοινοβουλευτική ολιγαρχία. Δίχως αμεσότητα, δίχως ειλικρίνεια, δίχως συμμετοχή. Ποιά είναι η απάντηση; Άμεση Δημοκρατία...
Να λοιπόν, ένα μεγαλειώδες και συνάμα απλό πράγμα που φοβάται ο νοικοκύρης. Δηλαδή το ενδεχόμενο να αντιμτωπίσει φάτσα-φάτσα τα δικά του προβλήματα και να πάρει τη ζωή στα χέρια του. Βέβαια, μία τέτοια ανάληψη ευθυνών δύναται να μεταφραστεί ποικιλοτρόπως: απουσία άνεσης (ξεβόλεμα κοινώς), αντιμετώπιση πραγματιστικών προβλημάτων και όχι εικονικές πραγματικότητες αδιάφορες εντυπωσιασμού.
Τελικά ναι...ο μεγαλύτερος εχθρός και φόβος του ανθρώπου είναι ο ίδιος του ο εαυτός. Το ερώτημα που γεννιέται ως εκ τούτου είναι το ακόλουθο: Μπορώ να αλλάξω; Κ πώς; Παραδίπλα, ένα ερώτημα βοήθειας θα είναι: Θέλω να αλλάξω; Εδώ κρύβεται το μυστήριο της ειλικρινούς μας διάθεσης: Εκβιαστικές ή ηθελημένες αλλαγές;! Η απάντηση είναι μία: Θέλω να αλλάξω τη νοοτροπία απόστασης από τα πράγματα που με αφορούν και πλέον να συμμετέχω ενεργά σε όσα με αφορούν και με χαρακτηρίζουν. Θέλω πλέον να λειτουργώ ως κοινωνικό υποκείμενο και όχι να άγομαι και να φέρομαι μονάχα ως κοινωνικό προϊόν. Θέλω να συνδιαμορφώνω και να συμπράττω με εκθαμβωτικό το ηλιοφώς της αυτοθέσμισης του συλλογικού μου εαυτού.
Ας κατανοήσουμε ένα πράγμα: "...μπορεί ο δρόμος να αποτελεί προϊόν της οδοποιίας, όμως τα πατήματά μας είναι αυτά που τον χαρακτηρίζουν και τον ζωντανεύουν"
.......-...............-...............-............-.............-...............-..............-...............-.............-.......
Η δύναμη των λέξεων (και συνεπώς των πράξεων) ανήκει στο πλήθος του κόσμου που τις πραγμοποιεί, όχι στους διανοητές-θεωρητικούς των. Αρκετά ανεχτήκαμε τις θεωρίες ανθρώπων, οι οποίοι αυτοεπιβεβαιώνονται μακρυά από τις δραστικές ζυμώσεις και ταυτόχρονα φέρουν λόγο (βαρύνουσας) συμμετοχής στα αποτελέσματά των. Το υπόβαθρο υφίσταται και μένει να έρθει η παραγωγή έργου πάνω του. Ας αναλογιστούμε σε αυτό το σημείο για άλλη μία φορά τη σημασία των παρακάτω: η παραγωγή ανήκει στο υπο-κείμενο ιστορικό άτομο, αναφορικά στα πλαίσια της μισθωτης δουλείας και λογικά θα πρέπει να αποφέρει τα περισσότερα συγκρίσει τα όσα αποφέρει σε μεσάζοντες εργασίας και επιστάτες της διαδικασίας της. Μιλώντας πάντοτε στα πλαίσια της μισθωτής καθημερινής δουλείας, με αντίστοιχο όμως ενδιαφέρον κατευθυνόμενο προς τα χαρακτηριστικά τής άνευ αντιτίμου ανταλλαγής εργασιακού έργου, διαπιστώνουμε ένα συνηθισμένο πράγμα. Ό,τι λανθάνει η μεγαλειώδης απλότητα.
Προχωρώντας παραπέρα, ερχόμαστε αντιμέτωποι με ένα ολοκληρωτικό φάσμα εννοιολογικών δεσμών και λεξιλογικών φυλακών και συνειδητοποιούμε πως έχουμε εγκλωβιστεί σε ένα διαστρεβλωμένο περιεχόμενο υλικής και άυλης πραγμάτωσης του εαυτού μας. Το νόημα το ίδιο της οργανικής μας παρουσίας έχει παραπλανηθεί σε μονοπάτια ασύμφορα. Τα αποδεικτικά στοιχεία υπεραρκετά: Για δικαιώματα μάχεται ο εργαζόμενος και φωνασκεί ο εργοδότης. Για υποχρεώσεις μιλάει το κατεστημένο εκπαιδευτικό σύστημα - για υποχρεώσεις μιλάει παραδοσιακά και η οικογένεια. Για ανηθικότητα παραπονιέται και ευλογά τα γένια της η Εκκλησία, για παρόμοια πράγματα τσακώνεται ένα ζευγάρι.
Θαρρώ αρκούν τα ενδεικτικά παραδείγματα για να κατανοήσει κανείς/καμιά πως αντιθετικές ομάδες χρησιμοποιούν τα ίδια λεξιλογικά εργαλεία σκοπώντας σε διαφορετικες κατευθύνσεις. Και για να επικαιροποιώ λίγο τις σκέψεις μου: "μαζί τα φάγαμε" ή "ο ελληνικός λαός βάζει πλάτη και θέλει αλλαγές", εκφράσεις που δεν τις αποδέχεται ο κόσμος και γίνονται κραυγές από τα επίσημα εξουσιαστικά χείλη.
Ο νοικοκύρης μάλλον φοβάται να πάρει την κατάσταση στα χέρια του. Φοβάται μήπως παροπλίζοντας την εκάστοτε πολιτική διακυβέρνηση (και τα λοιπά κοινοβουλευτικά/τοπικά μαραφέτια συνείδησης) αποδυναμώνει εαυτόν. Είναι η δύναμη της συνήθειας; Είναι η ανωριμότητα της αυτοθέσμισης και αυτοδιαχείρισης; Όπως και να έχει, το ιστορικό γίγνεσθαι έχει πολλάκις αποδείξει (Όουεν στην Αγγλία, Φουριέ στη Γαλλία, κολλεκτίβες και χωριά στην Ισπανία-τις Άλπεις-την Αργεντινή και αλλού) ό,τι οπόταν ο πολίτης/άτομο αποφασίζει για τον εαυτό του και τη συλλογικότητά του-δίχως μεσάζοντες αφεντάδες- έχει δημιουργήσει ουτοπικούς ρεαλισμούς με βάση τα ερωτικά κελεύσματα για διαβίωση και ζωή αξιοπρεπούς και ανθρώπινης δημιουργικότητας.
Η παρούσα φάση αποτελεί μεγαλειώδη ευκαιρία για ριζικές αλλαγές, ρηξικέλευθους επαναπροσδιορισμούς στον τρόπο σκέψης και του πράττειν και για τομές όσον αφορά τη λειτουργία του πολιτικού ατόμου. Τα αστικά κόμματα εξουσίας και η κατεστημένη πολιτειακή λογική χρίζουν δημιουργικής απαξίωσης και είναι τωρα η στιγμή που πρέπει εντατικώς να προβληθεί η σημασία τής αντικοινοβουλευτικής κουλτούρας. Το αντικοινοβουλευτικό σκέπτεσθαι φαντάζει απαραίτητο εργαλείο προκειμένου να αποφευχθεί η επανάληψη εικονικών τάσεων και προτάσεων αγοραζωής, μισαλλόδοξης απάθειας και αδιαφορίας απέναντι στις αποφάσεις που αφορούν το ενεργό και ανενεργό κοινωνικό σύνολο. Ίσως θα πρέπει να επιμηκύνουμε την κοντόφθαλμη μνήμη μας και να ανατρέξουμε στις πρωτοβουλίες των εθνικών κρατών μετά το πέρας του Α' παγκόσμιου πολέμου: τότε οι ηγεσίες προφασιζόμενες την αναγκαιότητα να υπεραμυνθούν της ειρήνης (ευρωπαϊκής και μη) έδωσαν έμφαση στη σύνταξη συνταγμάτων, τα οποία συνολικά βρίσκονταν μακρυά από τις κοινωνικές προτεραιότητες.
Αυτές τις κοινωνικές προτεραιότητες πρέπει να απασφαλίσουμε και να τις μετατρέψουμε σε κοινωνικές αναγκαιότητες. Η απαξίωση του χρήματος ή καλύτερα (αρχικώς) η υποτίμησή του σε διαχειριστικό εργαλείο φαίνεται ως η πρωτεύουσα αναγκαιότητα για τους σύγχρονους ανθρώπινους οργανισμούς. Η μετατροπή αυτή δεν είναι δύσκολη, ειδικότερα αν μετατρέψουμε την πρόταση «έχω λεφτά για να ζήσω» στη φράση «έχω τροφή για να ζήσω». Και σε αυτό ας προσθέσουμε την κατάντια που επέφερε η οικονομική υπερβολή σε χώρες, όπου η γεωργική/κτηνοτροφική τους ετήσια παραγωγή επαρκούσε (και επαρκεί) για τρεις φορές τον πληθυσμό τους, τουλάχιστον (βλ. Αργεντινή, Βραζιλία, Αιθιοπία, Κίνα, Ελλάδα κοκ.)
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου